In tijden van onrust en haast lijken we tot alles bereid omwille van vooruitgang. We verbouwen, verhuizen, verven ons haar en hopen op een gevoel van vernieuwing, van verlossing.

In de monoloog Een stad voorbij de stad kijken we naar Lila, een jonge vrouw werkzaam als levend standbeeld in het toeristisch centrum van Maastricht. Een plotselinge botsing met de buitenwereld dwingt de vrouw die tot nu toe altijd stilstaand zweeg, zich uit te spreken en nieuwe stappen te zetten in haar zoektocht naar vooruitgang.

In Rebuilding a voice deconstrueren drie zussen de stem, op zoek naar meerstemmigheid. Via klank en fysiek spel breken de King Sisters nieuwe vormen open, geïnspireerd door hedendaagse muziekgenres van klassiek, jazz tot pop. Zo leggen ze de veelkleurigheid van de menselijke stem bloot.

Hoe verhoud je je tot een veelheid aan constructies? We grijpen de vrouwelijke stem bij de lurven, ontkrachten de prestatiemaatschappij en bevragen de vrijheid van een underground cultuur. Is het mogelijk je eigen stem te hebben binnen een bestaande mal?

Vanuit een divers scala aan transformaties doen we een voorstel voor een utopische, meerstemmige maatschappij.

“Hear all voices at variance, hear all songs roared out at once”
                             – Susan Sontag in a letter to Patti Smith

Een voorstelling van King Sisters begeeft zich op het snijvlak van concert en performance. Hun muzikale chemie valt naadloos samen met hun zussen-dynamiek. Een monoloog wordt onderbroken door een zangstuk, een zangstuk onderuitgehaald door een performance. Centraal staat het onderzoek ‘individu temidden van het collectief’.

Naast hun collectieve werk, maakt dit trio ook individueel werk binnen hun eigen disciplines; actrice en theatermaker Joske, vocalist en componist Annelie, beeldend kunstenaar en performer Marthe. In hun collectieve werk is de stem de verbindende factor.

Credits
Tekst/spel/muziek/concept: Joske, Annelie en Marthe Koning
Eindregie: Jessie L’Herminez
Dramaturgie: Elowise Vandenbroecke
Componist: Janne Piksen
Kostuum: Akelei Loos
Licht- en geluidsontwerp: Neal Groot
In samenwerking met: Festival Cement en VIA ZUID

Recensie Theaterkrant: ‘A-capella-theaterconcert over het terugclaimen van je stem’

Concept en PR-beeld: Rosa Vrij
Producent: Odapark
Coproducent: VIA ZUID
Ondersteund door: Prins Bernhard Cultuurfonds en Gave Fund

In 2022 verdiept Jelle Stiphout zich in performance en beeldende kunst. Waar hij eerst vaak ook de decors van zijn voorstellingen zelf maakte, spelen die decors en hun beeldende kwaliteiten, nu steeds meer zelf de hoofdrol in zijn werk. Hoe kan een installatie, beeld of scenografie in botsing met zijn toeschouwer een verhaal vertellen en aanleiding geven tot (re)actie?

Met 10 EASY WAYS TO DESTROY MY WORLD, A Fun Fair Terrible laat Jelle mensen op een speelse, en ogenschijnlijk onschuldige, manier hun agressie en frustraties over het huidige bestaan afreageren. Zo stelt hij vragen over de vernietigende kracht van de mens in de huidige samenleving.

een afdaling in oneindigheid

Foto: Bowie Verschuuren

We mijmeren al eeuwen over de oneindigheid van onze ziel, die ons lichaam na de dood als een tijdelijke huls achterlaat en rond blijft dolen, reïncarneert of in een hemel geniet van het eeuwige leven. Sinds kort is daar een nieuw geloof bijgekomen: middels artificiële intelligentie zouden we onze geest als het ware kunnen uploaden. Overtuigingen die veelal gebaseerd zijn op de tegenstelling tussen de bedrieglijke stoffelijke wereld en een hogere eeuwige werkelijkheid waarin we ons berusten.Eurydice, een afdaling in oneindigheid is een Virtual Reality opera waarin je je als toeschouwer onderdompelt in een immersieve beleving. Een hypnotiserende en individuele reis, geïnspireerd op de aloude mythe van Orpheus en Eurydice. Een strijd tussen stof en eeuwigheid, waarin tijd vervaagt en de wetten van ruimte komen te vervallen. ‘Waar hoor jij thuis? Tussen dolende, lichaamloze zielen of toch met je voeten in de klei?’

Regisseur en transdisciplinair theatermaker Celine Daemen daagt je uit een VR-bril op te zetten en te verdwalen in een onophoudelijk doolhof van gangen, ruïnes en balustrades,  waarachter zich duizelingwekkende dieptes en vergezichten openen. Jouw nieuwsgierigheid is het beste kompas in deze fascinerende tussenruimte vol VR, poëzie, en betoverende muziek.

Deze VR opera wordt ontwikkeld binnen de Nieuwe Makers regeling van Fonds Podiumkunsten in samenwerking met Silbersee en VIA ZUID.

CREDITS
Cast & crew
Concept en regie: Celine Daemen
Compositie: Kate Moore
Sound design: Wouter Snoei
Virtual Art Direction: Aron Fels
Libretto: Charlotte van den Broeck
Zang: Sterre Konijn
Vormgeving fysieke ruimte: Scott Robin Jun
Modelbouw assets: Yannick Verweij
Assistent VR vormgeving: Eline Oppewal en Tommy Jansen
Technical development: Malou Minkjan en Rick Hulzinga
Vertaling ondertitels: David McKay

Productie: Silbersee
Projectleiding: Jan Van den Bossche
Muzikale dramaturgie: Romain Bischoff
Zakelijk leiding: Katrien Sitters
Uitvoerend producent: Dominique Slegers
Assistent productie, tourmanager en host: Isha Plug
PR: Imke van Herk
Verkoop: Jimmy-Pierre de Graaf

Co-productie: VIA ZUID

Met dank aan coaches: Jan Van den Bossche (dramaturgie en communicatie), Guido Jansen (dramaturgie), Yannis Kyriakides (muziek), Ravian van den Hil (context), Elke Müller (filosofie), Toffey (marketing)

Mede mogelijk gemaakt door: Fonds Podiumkunsten, Grensverleggers, Amsterdams Fonds voor de Kunsten, Prins Bernard Cultuurfonds, Janivo Stichting, Brand Cultuurfonds

Wat als je gevoelig bent voor het maken van verbindingen in de hersenen die ervoor zorgen dat je creatief kunt zijn, maar als diezelfde gevoeligheid ervoor zorgt dat je in het dagelijks leven verbindingen legt die niet realistisch zijn? Als je kracht je kwetsbaarheid is en vice versa?

Het leren bewandelen van nieuwe paden en het doorbreken van oude patronen in je hoofd, die diep in de hersenen zijn gegroefd door bijvoorbeeld traumatische ervaringen, is een proces van vallen en opstaan. Deze flexibiliteit van het brein onderscheidt ons ook van dieren. Een hond bijvoorbeeld kan veel moeilijker, of niet, nieuwe verbindingen maken in het brein nadat hij getraumatiseerd is.

De and recode is geïnspireerd door principes van neuroplasticiteit, de natuur en geometrie. De choreografie toont een binnenlaag vol oude patronen en een buitenlaag waar nieuwe verbindingen kunnen ontstaan. Binnen en buiten deze lagen bevinden zich de ‘oude’ patronen van de traditionele werelddans en de nieuwe patronen van hedendaagse dans en muziek. De ontwikkeling van het nieuwe gebeurt immers niet zonder (af en toe) terug te vallen op het oude. Samen met de dansers wordt gezocht naar nieuwe patronen en betekenislagen door eerst de oude te herkennen.

Credits
Concept & choreografie: Phoebe Brack
Dansers: Conchita Boon & Miroljuba Petrova
Muziek: n.t.b.
Coaching: Stefan Ernst

Te zien:

• schrit_tmacher Festival 2022, Heerlen en Aken: maart/april 2022 (première)

GUT is de werktitel van het artistieke maak-onderzoek van Diane Mahín. Dit onderzoek vertoont zich als een serie performances met als overkoepelende vraag: hoe ziet een wereld eruit waarbij menselijke lichamen binnenstebuiten worden gekeerd, en de anatomische binnenkant de overhand neemt in het dagelijkse leven?

De eerste twee werken van het onderzoek, I think it’s a good thing that you came here (Over het IJ 2021) en This Connection of Everyone with Guts (Winternights 2021), betroffen een ervaring van het lichaam van het publiek als materiaal. Wie deelnam aan de installaties werd auditief ondergedompeld in het complexe geluidslandschap dat de eigen onderbuik te bieden had. Een zoektocht naar sporen van het oneindige in het eindige lichaam. In 2022 wordt dit maak-onderzoek voortgezet met het darmgeluid van performers.

Op basis van de serie performances zal Diane in het najaar van 2022 starten met een (opera)productie, gebaseerd op de principes van evolutionaire science fiction. Hierin zal ze theatraal onderzoeken wat de sociale consequenties zijn van het binnenstebuiten keren van het menselijke lichaam. Hoe beweegt, praat en handelt een mens wiens darmgeluiden al generaties lang versterkt zijn? Zal dit iets zeggen over de absurditeit van het alledaagse bestaan of juist iets over onze verhouding tot de dood?

Credits
Concept, regie, vormgeving, compositie: Diane Mahín
Performers: Asya Deinekina, Manuel Groothuysen, Gerben Vaillant en Erik van de Wijdeven (wisselt per versie van GUT)
Artistieke begeleiding: Fabián Santarciel de la Quintana en Maurice Bogaert
Dramaturgisch advies: Elowise Vandenbroecke
Scenografie-advies: Silvana Hurtado Dianderas
Techniek: Bram van der Snel
Beeld: Diane Mahín

(Co)producenten: Vlaams Cultuurhuis de Brakke Grond, SoAP Maastricht, Stichting Likeminds, Stichting Over het IJ Producties en VIA ZUID
Met steun van: Brand Cultuurfonds
Met dank aan: Bart van den Eynde, Performance Technology Lab, Anne de Loos, Rutger Muller, Alberto Granados Reguilón, Joost Segers, Jackie Smeets, Erik van der Paardt, Peter Missotten, Simone Hogendijk, Selm Wenselaers, Anneke Tonen, Boris de Klerk, Julia Schmitz, Juliana Spahr, Lisa Wiegel, Pablo Fontdevila en Toneelacademie Maastricht

My Body, My Instrument is ontstaan vanuit het experimenteren met het isoleren van verschillende lichaamsdelen. Bij een isolatie wordt een deel van het lichaam bewogen en de rest wordt stilgehouden. Jennifer’s lichaam is haar instrument die ze bespeelt en tentoonstelt. Op de door haarzelf gecreëerde muziek en teksten komen verschillende danstechnieken, dynamieken en kleuren samen. Ze zorgen samen voor een fascinerende complexiteit die centraal staat in haar werk.

Credits
Concept en choreografie: Jennifer Romen
Advies: Joshua Trebi
Danser: Jennifer Romen
Muziek: Jennifer Roman / Joshua Trebi
Lichtontwerp: Eelke Slooten
Productie: SALLY Dansgezelschap Maastricht
Coproductie: VIA ZUID

Te zien

• Museumnacht Maastricht: oktober 2021
• Danslab on Tour: 2022